De Amerikaanse Akita is een grote hond, stevig gebouwd, veel substantie en zwaar bone. Zijn lichaam is iets langer dan hoog, verhouding hoogte-lengte 9:10 voor de reuen en 9:11 voor de teven. De voorborst is breed en diep. Zijn rug recht en de lendenen goed gespierd en de onderbelijning loopt matig op. De huid is soepel maar niet los. De hoeking in voor- en achterhand is matig. Het gangwerk moet krachtig en parallel zijn.
Kleur
Elke kleur is toegestaan eventueel met masker. Ondervacht mag andere kleur hebben dan de dekharen.
Hoofd en schedel
Hoofd moet massief zijn maar wel in balans met het lichaam, het mag geen plooien hebben en van bovenaf gezien driehoekig. Zijn schedel is vlak tussen de kleine, rechtopstaande oren. Er is een duidelijke maar geen scherpe stop. Zijn ogen zijn klein, driehoekig en diep in het hoofd geplaats. De kleur moet donker bruin zijn en de randen van de ogen moeten aangesloten zijn. De snuit, is breed, diep en vol. De neus is zwart alleen de witte Great Japanese Dogs mogen een vleeskleurige neus hebben. Hij heeft een schaargebit en de lippen zijn strak en zwart. Hij heeft een dikke en gespierde, betrekkelijk hals die goed gewelfd is en vloeiend overgaat in de onderkant van de schedel.
Staart
De staart is groot en vol, hoog aangezet gedragen in ¾, volle of dubbele krul.
Voeten
Kattevoeten, met donkere tenen en laag geplaatste hakken.
Beharing
De vacht bestaat uit hardere dekharen en zachte onderwol.
Schofthoogte
Reuen is 66-71 cm, teven 61-66 cm.
Aard
Waardig
Onafhankelijk
Loyaal
Erfelijk verdedigings instinct
Buitengewoon aanhankelijk
Onverstoorbaar
Nieuwsgierig
Trouw
Zeker geen hond voor onervaren eigenaren
Beschrijving
In oorsprong is de geschiedenis van de Amerikaanse Akita identiek aan de ontwikkeling van de Japanse Akita. Sinds 1603 werden in regio Akita zgn Akita Matagis (middelgrote vechthonden) gebruikt als vechthonden. Vanaf 1868 werd dit ras gekruist met de Tosa Inu en de Mastiff. Het ras werd groter, maar karakteristieken als opstaande oren en de gekrulde staart, die kenmerkend zijn voor de Akita (Spitz type) gingen verloren.
Toen in 1908 gevechten werden verboden, werd het ras niettemin behouden als een groot Japans ras en in 1931 aangemerkt als nationaal monument. Gedurende de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) was het gebruikelijk om vacht van honden te gebruiken voor de kleding van soldaten. De politie nam alle honden in beslag, behalve de Duitse Herdershond, die gebruikt werden. Om deze inbeslagname te omzeilen werd het ras gekruist met Duitse Herdershonden. Toen de Tweede Wereldoorlog eindigde was het aantal Akita’s drastisch verminderd. Er bestonden op dat moment 3 typen:
- Matagi Akita’s
- Fighting Akita’s (vechthonden)
- Shepherd Akita’s (hoeders)
Dit gaf de nodig verwarring in de situatie. Gedurende de wederopbouw van dit ras na de oorlog genoot Kongo-go, van de Dew-lijn een enorme populariteit. Veel Akita’s van deze lijn, die zowel karaktertrekjes hadden van de Mastiff en de Duitse Herdershond, werden naar de Verenigde Staten gebracht door (ex) militairen. Deze Akita’s trokken de aandacht van fokkers, mede door de intelligentie, en het vermogen zich aan te passen aan veranderende omstandigheden. De fokkers spanden zich in om een nieuwe lijn op te zetten en het aantal fokkers en honden nam toe.
De Akita Club van Amerika werd opgericht in 1956 en de AKC accepteerde het ras in 1972. Helaas accepteren de Amerikaanse en Japanse rasvereniging de registraties van elkaar niet, zodat de deur gesloten bleef voor de introductie van nieuwe lijnen in Japan. Karakterstieken en type zijn dus onveranderd sinds 1955.
Het natuurlijke temperament van de Amerikaanse Akita bestaat voor 50% uit zachtaardigheid, 25% uit agressiviteit en de overige 25% als een stuk klei dat de eigenaar kan vormen naar zijn zin. De Amerikaanse Akita kan dominant zijn (voornamelijk de reu) tegen andere honden, heeft nauwlijks zachte gevoelens voor andere honden. omdat hij zo sterk is ziet hij er niet tegenop om zo nu en dan zijn karakter eens te meten en de ander zijn wil op te leggen. Een Amerikaanse Akita laat weinig van zich horen omdat hij van nature geen blaffer is, maar als hij van zich laat horen moet je er aandacht aan schenken en het onderzoeken. Onderschat ook nooit het beschermende instinct van de Amerikaanse Akita. Als laatste, ook een Amerikaanse Akita heeft een sterke drang naar onafhankelijkheid.